Poging tot draaien (versie) van Zoey wegens stuitligging

Ongeveer vanaf 25 weken vond Zoey het héérlijk om in stuitligging te liggen. Nog geen alarm zei de verloskundige, ze heeft namelijk nog alle tijd om te draaien. En dat doen de meeste kindjes ook. Bij de 3D echo rond 28 weken bleek ze nog steeds in stuit te liggen: een onvolkomen stuitligging. Ze lag héérlijk met haar kont naar beneden en haar benen en armpjes voor haar hoofd. Precies zo dat we op de 3D echo lekker hélemaal niks konden zien – een eigenwijsje, toen al. Ieder bezoek aan de verloskundige die daarna kwam hebben we gekeken of ze inmiddels al was omgedraaid. Rond 32 weken lag Zoey nog precies in dezelfde houding en gaf de verloskundige een aantal tips om Zoey te stimuleren om te draaien zoals bijvoorbeeld Moxa therapie. We hebben een aantal dingen geprobeerd, deze heb ik hier voor je op een rijtje gezet, maar bij ons zonder resultaat. Het werd tijd dat we gingen nadenken over een versie (het uitwending omdraaien van het kindje in de buik van de moeder).

34 weken zwanger

Bij 34 weken was ze nog steeds niet gedraaid en lag ze nog exact hetzelfde (nog steeds eigenwijs!). Wij hadden inmiddels besloten dat we een poging wilden doen voor een versie en de verloskundige maakte voor ons een afspraak. Ik vond dit toch wel een erg spannend idee: je hoort zoveel verschillende verhalen hierover. Bij de één ging het vrij gemakkelijk en deed het niet al teveel zeer, bij de ander lukte het niet en was het niet te doen, en een aantal willen het er niet eens op wagen omdat ze het veel te naar, vervelend of risicovol vinden. Waar wij bang voor waren was niet zozeer de pijn voor mij (dat kan ik best even hebben als het voor een goed doel is), maar het risico dat de navelstreng om de nek zou zitten en bij het draaien het niet goed zou gaan.

35+2 weken zwanger

We zijn door de verloskundige doorgestuurd naar het ziekenhuis in Alkmaar en daar hadden wij een voorbereidend gesprek met de gynaecologe die onze vragen beantwoorde en een aantal zorgen weg nam. Als het kindje niet wil draaien of de navelstreng zit inderdaad niet goed dan merken zij dat snel genoeg. Vervolgens voelde zij aan mijn buik en pakte ze het echo apparaat erbij. Ze gaf aan, net als de verloskundige eerder, dat de baby niet enorm veel ruimte had in mijn buik en dat het beter is om de versie zo snel mogelijk te doen en niet af te wachten tot 36 weken (normaal gebeurd dit tussen de 36 en 38 weken). Ze belde naar haar collega’s op de afdeling en vroeg of zij hiervoor nu tijd hadden. “Ja ze hebben tijd, u kunt direct door”. Ik weet nog dat ik aan Bryan grapte ‘s ochtends “Straks sturen ze ons direct al door!” waarop hij zei “Het zal toch niet.”. Toch wel… En daar gingen we. Spontaan was ik zenuwachtig. En Bryan ook wel geloof ik.

Op de afdeling

We kregen een (beval-)kamer toegewezen en ik mocht op bed gaan liggen. Vervolgens werd ik aangesloten op een apparaat waarmee ze de hartslag van mij en de baby en ook eventuele weeën konden monitoren. Een half uur lang werd dit in de gaten gehouden en we waren goedgekeurd: onze condities waren goed genoeg om een versie te proberen. Ik kreeg een injectie met een spierverslapper om mijn buikspieren te verslappen. Hierdoor ga je je even raar voelen: je kunt een benauwd gevoel krijgen en een hoge hartslag. Ik had hier inderdaad even last van, maar dat was me enorm meegevallen.

De versie

De versie werd bij ons uitgevoerd door de gynaecologe en een gynaecologe in opleiding. Twee hele aardige vrouwen die nogmaals uitlegden hoe de baby lag en hoe ze het gingen aanpakken. Ze gingen beide aan één kant van mij staan, de baby haar stuit uit mijn bekken halen (aangezien ze al wat was ingedaald) en vervolgens het kindje samen kantelen. Een soort voorwaartse koprol was het idee. De eerste poging ws even zoeken voor hun beide: ze kregen de stuit niet gemakkelijk uit mijn bekken. Ik moet zeggen dat dit echt het meest onprettige was: ze duwen met de vingers letterlijk in je lies en duwen de vingers achter het bot om de baby er vervolgens uit te halen. Hoe verder de baby is ingedaald hoe lastiger dit kan zijn. Eenmaal dat ze haar te pakken hadden en omhoog hadden gekregen kon de echte draaipoging beginnen. Met allebei twee handen drukten de dames in mijn buik. Ik denk dat ze haar ongeveer 45 graden verder gekanteld kregen, dit leek wel een eeuwigheid te duren. Het was echt niet fijn. Ze hielden haar in die houding vast en gaven ons even een moment om op adem te komen, zover dat dan lukt… Ik weet nog dat ik aan Bryan vroeg of het op schoot. Maar ze was nog lang niet helemaal gedraaid. Hij stond naast mij mee te kijken en hield mijn hand vast. Zelfs hij had het het er warm van. Toen ze verder gingen met draaien had de baby inmiddels haar voeten in mijn bekken gezet en hield zich schrap. Ze kregen haar niet verder en lieten los.

Nog een poging

Na even op adem te zijn gekomen gingen we voor de tweede poging. Deze poging verliep eigenlijk hetzelfde als de eerste maar ze kregen haar wederom niet verder. Daarna gaf de gynaecologe aan dat het niet niet kon en dat ze het, als wij er achter stonden, nog een derde keer wilden proberen. Ik begon direct te twijfelen: ik had van te voren gezegd dat ik het wilde proberen, maar als ik merkte dat het echt niet ging dat we zouden stoppen. Ik stond op het kantelpunt: de baby stribbelt duidelijk tegen dus stoppen, óf nog wel één keer proberen, we kwamen tenslotte al wel ver? De gynaecologe zou binnen 20 minuten terug zijn. Die 20 minuten werden 1,5 uur: er kwam een bevalling tussendoor. Ondertussen was de spierverslapper uitgewerkt. Ondertussen had ik al tegen de verpleegkundige gezegd dat ik het niet meer wilde: het was mooi geweest. Maar dat zou betekenen dat we moesten nadenken over een keizersnede. Ok. Na 10 minuten besloot ik toch nog één poging te wagen: All or nothing.

De laatste poging

Daar gingen we dan, bijna twee uur later: de laatste poging om de baby te draaien. De gynaecologe zette haar vingers weer achter het bot van mijn bekken en ik slaakte een kreet. Nog even doorzetten. Het ging er hard aan toe. Ondertussen was de spierverslapper uitgewerkt en mijn buik voelde al beurs van de pogingen van een paar uur terug. Ze duwden verder in mijn buik en toen kwam ik tot de conclusie: “Stop!”. Het is mooi geweest.

De gynecologe gaf aan dat ze het zeer onwaarschijnlijk achtte dat de baby nog zelf ging draaien, simpelweg omdat zij de ruimte daarvoor niet had. Dit betekende dat we naar huis gingen en moesten nadenken over een stuitbevalling of een (geplande) keizersnede.

Het zou dan toch allemaal anders gaan dan dat ik van te voren had bedacht. En gehoopt natuurlijk. En al was de versie geen pretje, toch was ik blij dat we het hadden geprobeerd. In mijn volgende blog zal ik vertellen hoe we deze keuze hebben gemaakt en wie weet komt ons “bevallingsverhaal” er ook nog aan binnenkort!