Bevallingsverhaal 31 mei 2019: op naar het ziekenhuis

Zoey is geboren via een geplande keizersnede op 31 mei 2019. Dit was niet zoals ik het van te voren had bedacht, maar desondanks ben ik blij dat alles is gelopen zoals het is gelopen! Ik deel in deze blog het bevallingsverhaal van Zoey, redelijk intiem natuurlijk maar ik deel het graag met jullie. Wie weet hebben andere mama’s er nog aan of een stukje erkenning!

Geplande keizersnede

Zoals jullie misschien al eerder hebben gelezen in mijn blogs lag Zoey al vroeg in stuitligging en is daar niet meer uitgekomen, ondanks een draaipoging in het ziekenhuis. Dit betekende dat wij moesten nadenken over een stuitbevalling óf een geplande keizersnede. Omdat ik vroeger mijn stuitje gebroken heb was het al niet aan te raden om een liggende of platte beval houding in te nemen. De beste optie om Zoey veilig langs mijn omgebogen stuitje te laten gaan was op handen en knieën. Deze houding was zonder een stuitbevalling al niet zonder risico’s, laat staan dat de andere risico’s die een stuitbevalling met zich mee brengt er ook nog bij komen. Daarnaast had de verloskundige ons nog een filmpje toegestuurd hoe zo’n bevalling dan gaat op handen en knieën, toen we dat zagen waren we al vrij zeker: dit gaan we niet doen. Bij de voorlichting in het ziekenhuis vertelde de gynaecologe dat 50% van de stuitbevallingen alsnog eindigt in een spoedkeizersnede. Al met al was de keuze dus snel gemaakt: we gaan voor de minst risicovolle optie voor onze dochter: een geplande keizersnede.

De geplande datum weten

Omdat wij een geplande keizersnede hadden wisten we wanneer Zoey geboren zou worden, tenzij zij zou besluiten eerder te komen natuurlijk. Dit was toch wel een heel gek idee: de geboortedatum van te voren al weten. En vertel je zoiets? Wij vonden het een gepland iets worden, en dat is het natuurlijk ook. Daarom besloten we om de datum van de keizersnede een verrassing te houden: dan is het verrassingselement er toch nog voor de anderen! En dit maakte de eerste momenten samen met Zoey ook heel intiem. Al was het wel erg moeilijk om onze mond te houden of ons niet per ongeluk te verspreken. Ik was uitgerekend op 9 juni 2019: een juni baby zou ze worden. De geplande datum werd 31 mei 2019 en zo is ze uiteindelijk toch in dezelfde maand jarig als haar mama!

De arts

De arts die de sectio ging doen had nogal een reputatie. Iedereen die ik sprak over haar waren eigenlijk alles behalve positief. Ik kreeg meerdere malen te horen “Oh nee, toch niet zij!”. Het scheen nogal een heks te zijn: erg onvriendelijk en uit de hoogte. De verloskundige voegde hier nog wel aan toe dat zij inderdaad niet erg vriendelijk is, maar wel héél goed in haar werk. Dat laatste vonden wij het belangrijkste: als zij onze baby maar heel op de wereld zet en de operatie van mij goed doet, dan maakt dat karakter niet zoveel uit. We hadden maar besloten om éxtra aardig te doen, gewoon om te zien hoe ze zou reageren. 😛

Due date: 31 mei 2019

De ochtend van vrijdag 31 mei ging onze wekker om 06.00. Onze spullen stonden al ingepakt klaar naast de deur. Wát een zenuwen ineens, het gaat vandaag toch echt gebeuren. We stappen zo met zijn tweeën de auto in en komen met zijn drieën thuis. Wow! Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen en ons bij de afdeling te hebben gemeld kregen we een kamer toegewezen waar ook nog een ander stel aan het wachten was voor hun sectio (= keizersnede). Omdat de kamers nog vol waren lagen we eerst samen op kamer, maar na de ingreep kregen we een eigen kamer.

Klaarmaken voor de sectio

Op de kamer mocht ik op bed plaatsnemen, we namen een vragenlijst door en ik moest mij omkleden naar een operatietop. Tegenwoordig gebruiken ze, in ieder geval in Alkmaar, speciale tops zonder bandjes die de mama aan doet waar de baby na de geboorte zo bij de moeder warm en geboren in deze top wordt gelegd. Ondertussen werd het andere stel al naar de OK gebracht en er werd aangegeven dat wij daarna aan de beurt waren rond ongeveer 09.30 uur. Na het omkleden kreeg ik een infuus en werd ik aan een apparaat gelegd om de hartslag van Zoey en mij te meten. Ook werd er nog een keer een echo gemaakt om te controleren of ze nog steeds in dezelfde positie lag. Dat laatste was nog steeds het geval en de hartslag van mij en Zoey waren goedgekeurd. De laatste momenten op de kamer waren wel erg spannend. Ik ben nog tig keer naar het toilet gegaan, zeer waarschijnlijk hebben de zenuwen ook meegespeeld. Om 09.28 werden werden wij opgehaald en werd ik met bed en al richting de OK gereden.

De OK

Bryan mocht mee naar de OK en moest zich omkleden in een operatiepak. Ik werd met bed de OK ingerold en Bryan liep aan mijn zijde mee naar binnen. Een aantal mensen stelden zich netjes voor waaronder de anesthesie medewerkers en twee gynaecologen. We merkten onder het personeel wel wat spanning met de beruchte gynaecologe, maar tegen ons was ze heel vriendelijk. Bryan maakte nog een grapje en ze moesten lachen. Prima! Vervolgens werd ik over getild naar de operatietafel. Ik heb overigens nooit geweten dat er zóveel mensen in een OK aanwezig zijn bij een operatie. Ik denk dat ik er wel meer dan 20 heb geteld en ik vraag me nog steeds af wat ze allemaal hebben gedaan daar… Ondertussen snauwde de gynaecologe wel naar haar collega’s maar daar hadden wij vrij weinig last van.

Ruggenprik

De anesthesioloog gaf aan dat ik rechtop moest gaan zitten met een lichtgebogen rug zodat ze de plaats konden bepalen voor de ruggenprik. Ik ben uiteindelijk twee keer geprikt omdat ze de eerste keer niet de juiste plek te pakken hadden. Ik moet zeggen dat de ruggenprik me enorm is meegevallen! Ik had er wel tegenop gezien omdat ik van te voren wat horrorverhalen had gehoord, maar al met al viel het me mee. Natuurlijk is het niet fijn, maar ook niet zo erg als verwacht. De vloeistof begon al vrij snel in te werken en ik voelde de onderkant van mijn lichaam verdoven, een heel vreemd gevoel. Er werd een gordijn gespannen boven mijn borst zodat wij niets zien van de ingreep.

Sectio

Mijn litteken werd afgetekend. De gynaecologe kreeg op haar kop van de strenge beruchte gynaecologe, hij zat volgens haar toch echt scheef. “Ga je het zelf nog recht aftekenen of moet ik mijn handschoenen uit doen en het zelf doen? Mevrouw wil wel een recht litteken!”. En op dat moment was ik blij dat zíj er was, want al is ze nog zo nors, ze heeft voor een mooi litteken gezorgd!  “We gaan beginnen”  hoorde ik. En dat moment was dubbel spannend: want het gaat nu toch echt gebeuren, onze dochter wordt gehaald. Aan de andere kant nog meer spanning: want zal ik dan écht niets voelen? Je bent tenslotte helemaal bij terwijl ze in je gaan snijden and what not. Ik voelde geen pijn en ondertussen was Bryan tegen mij aan het kletsen om me af te leiden, super lief.

De geboorte van Zoey

Na ongeveer een kwartier werd aangegeven dat de baby geboren zou worden. Er werd geroepen dat eerst de stuit kwam, vervolgens een beentje, nog een beentje en en vervolgens de rest van haar lichaam. Het luik in het gordijn ging naar beneden en we konden voor het eerst onze dochter zien. Dit moment is echt niet in woorden te beschrijven, zoveel geluk. De arts nam haar vervolgens over en keek haar na, ik kon achter mij meekijken en papa stond er ook bij. Vervolgens mocht papa de navelstreng ook nog kort afknippen. Mijn hart liep over toen ik dit alles zag: kersverse papa die zijn dochter ook geen seconde uit het oog verloor en mij vertelde dat alles goed ging. Haar beentjes schoten wel steeds recht omhoog. Dit kwam doordat ze al weken in deze houding had gelegen in mijn buik recht met haar beentjes omhoog en kon nog wel even zo blijven werd ons verteld. Kort daarna mocht ze bij mij liggen in de operatie top en kon ik haar voor het eerst vasthouden dicht bij mij. Ook dit gevoel valt niet in woorden te beschrijven maar ik zal het proberen: intens gelukkig. Zoey vond het erg fijn bij mama, zo fijn dat de artsen haar wel erg rustig vonden en haar wilden prikkelen om te controleren of ze wel ging huilen, dat was wel even schrikken. Maar dat gebeurde en dat was een enorme geruststelling. Ondertussen werd ook de placenta verwijderd, werd ik gehecht en werd alles afgesloten. In die tijd kon ik lekker met Zoey knuffelen en papa en ik konden onze ogen niet van haar af houden.

Na de operatie

We werden met zijn drieën naar de verkoeverkamer gebracht. Sinds de geboorte zijn we niet meer van elkaars zijde geweken en dat was erg fijn! Dit is onderdeel van een gentle sectio: een vrouwvriendelijke keizersnede waarin de moeder, het kindje en papa zoveel mogelijk samen blijven. We zijn nog een aantal dagen in het ziekenhuis verbleven en op de vierde dag mochten we naar huis. Het herstel viel niet mee, vooral de eerste dagen in het ziekenhuis waren pittig. En een pasgeboren baby, en borstvoeding geven dat niet wilde, gebroken nachten en pijn, pijn aan mijn buik, pijn aan het litteken en andere plaatsen waar ik het niet kon plaatsen, plus overladen worden met allerlei nieuwe emoties. Maar weet je, het was het allemaal waard.

Ondanks dat ik natuurlijk het liefst een ‘normale’ bevalling had meegemaakt ben ik zo enorm blij dat alles is gelopen zoals het is gelopen en dat wij een prachtige, lieve, gezonde dochter op de wereld hebben gezet. Ik kijk er positief op terug. Lieve Zoey, je bent zo lief, zo mooi, zo klein en zo breekbaar. Jouw papa en mama zijn zo trots en o zo blij dat jij er bent. Je bent ons kleine gelukje.